Alweer een maand in Gambia

Alweer een maand in Gambia...... Het Gambiaanse leven neemt z’n beloop. Ook hier gaat alles door: stage, samenwonen, eten, wassen, huis schoonhouden, sociale contacten onderhouden…… ook uitstapjes vergeten we niet. Zo zijn we pas naar St. James Island geweest, een eiland aan de monding van de rivier Gambia rivier. Mamadi was met ons meegegaan. De reis was een avontuur op zich. Doordat er 2 van de drie ferryboten uitgevallen waren, zijn we met een kleine houten boot overgestoken, die ons van het strand naar de overkant vervoerde. Omdat deze boot niet helemaal vanaf het strand kon vertrekken, maar 10 meter in het water, werd elke passagier door een drager op de schouders genomen en door het water tot aan de boot vervoerd. Een komisch gezicht. Aan de overkant hadden we hetzelfde ritueel vanaf de boot naar het strand, waarbij we allemaal natte voeten kregen omdat het water tot aan het middel van de dragers kwam. Daar moesten we een taxi nemen naar Jufureh, de vertrekplaats van de boot naar het eiland, wat nog 25 km bleek te zijn. In dit dorp is Kunta Kinte opgegroeid, een bekende en sterke slaaf waarop in de zeventiger jaren de film Roots is gebaseerd. Het eiland zelf was erg klein en de slaven zaten of stonden er bijeengepakt en kregen weinig te eten. Toen ik de slavenverhalen hoorde en de beelden van het eiland zag, liepen me de rillingen over de rug. Het raakte me wat er destijds is gebeurd.

Vooraf aan de excursie kwam er een gids bij onze auto en toen we aangaven dat we zelf wilden rondkijken, gaf hij aan dat we zelf konden bepalen of we en wat we wilden geven. We hebben hem toen mee laten gaan. Op het moment van afscheid en hem een klein bedrag gegeven hebbende, deed hij geïrriteerd dat hij niet meer kreeg. Wanneer mensen hier ergens geld aan kunnen verdienen of gewoon hun geld vragen (wat ook nogal eens gebeurt) schromen ze er niet voor.

Met de stage kom ik stapje voor stapje verder. Ik leg contacten met de plaatselijke bevolking en waar mogelijk met organisaties. Via via kom ik tot meer. Zo heb ik begin van de week de vrouw van een dokter bezocht, aan wie ik heb aangegeven een helpende hand of een luisterend oor te bieden voor patiënten die het nodig hebben. Ook ben ik via een lift van een Nederlandse vrouw aan een telefoonnummer gekomen van een vrouw die hier in Brikama maatschappelijk werk doet. Daar heb ik één dezer dagen een gesprek mee. Ik moet het hier allemaal zelf doen en maken; aan de ene kant jammer dat er weinig geregeld is; aan de andere kant geeft het me ook vrijheid om zelf de straat op te gaan en contacten te leggen, te netwerken en te kijken wat er vanuit het present-zijn mogelijk is. Afgelopen dinsdag ben naar een business training voor vrouwen geweest, georganiseerd door het Department of Community Development (waar Yannick en Susan hun project uitvoeren) , o.a. over hoe ze hun inkomsten/uitgaven kunnen rapporten, scheiden zakelijk/privé, voorraadbeheersing, groep-management etc. Het was een interessante interactieve training, die de vrouwen verder helpt in hun ondernemingsbestaan. Ik heb 1 dag meegemaakt van de 5. Ik heb het Departement gevraagd of ik een volgende keer een vijfdaagse training kan meemaken en deze misschien later in mijn stage zelf bij andere groepen te kunnen geven. Ook heb ik pas kennis gemaakt met een non (sister) van de RK-kerk, die de vrouwengroep van de kerk leidt. In deze groep doe ik komende maanden mee. Volgende week help ik mee met de maaltijd-voorbereidingen voor de inzegening van een priester. Dit belooft een grote happening te worden, die de hele zondag duurt. Mijn plan van aanpak is ondertussen bijna klaar. Aanstaande week heb ik afspraak met father Gomez om deze door te spreken en aan mijn doelen te gaan werken.

Vorig weekend zijn we in Senegal geweest, een uitstapje die we allemaal graag wilden maken deze periode. Liever waren we wat later in deze periode gegaan, maar omdat er vanaf nu veel familie en vrienden van m’n medestudenten komen, zou het met z’n zessen niet meer lukken. Op korte termijn moesten we een visa aanvragen in Serrekunda, waar de Senegalese ambassade zit. Voorheen kon je aan de grens een stempel in je paspoort krijgen, maar de regels zijn per juli veranderd. Pffft, dat was alleen maar wachten. ’s Ochtends om half 10 waren we er voor de aanvraag; om half 1 werden we binnengeroepen om een foto te maken, na half 4 konden we het visum weer ophalen. Toen ik om half 5 ging vragen of het visum klaar was, moest ik even geduld hebben en mijn vraag werd niet op prijs gesteld. Het duurde toen nog een half uur. Ik moest even denken aan de visa die ik voor m’n FORM-collega’s aanvraag. (Hi folks, hoe is het daar?) Dat gaat in Nederland met de visumdienstservice toch wel heel wat makkelijker.
2 medewerkers van de college zijn mee geweest met de college-jeep. Dat vond men van de school vertrouwder dan dat we met de reisbegeleider meegingen die we zelf hadden uitgekozen. We kenden deze twee al en de chauffeur is een goede en ervaren bestuurder. Onderweg hield het asfalt soms ineens op en ging over in een zand-/stenenweg en op stukken asfalt zaten gaten in de weg van soms wel 30-40 cm diep, waar de chauffeur de auto perfect omheen manoeuvreerde. Vrijdagmorgen vertrokken we om 5 uur om de boot van 7 uur te halen. Toen we aankwamen, bleek de boot aan de andere kant van de Gambia rivier te liggen en konden we om 9 pas vertrekken. Real Africa! (Aan communicatie kan hier echt wel iets verbeterd worden). We hebben heel veel kilometers gereden deze dagen. We zijn eerst naar een wildpark geweest net over de grens. Ik wilde heel graag giraffes in het wild zien. Dat is gelukt! Er waren er wel 4 bij elkaar en later zagen we er nog één. Wat een prachtbeesten om deze van zo dichtbij te zien. ’s Middags reden we door naar Dakar, een reis van nog 6 uur, eerst waren er redelijk te berijden wegen, dichtbij Dakar belandden we ineens op een tol-snelweg, zoals deze in Frankrijk zijn. Ik waande me daar ook even.

De volgende morgen hebben we een tour door de stad gemaakt na een heerlijk Fans ontbijtje met croissantjes. Senegal is een Franse kolonie geweest en dat kun je zien en merken aan de straten, de winkels en de mensen. Ik kon er ook mooi m’n Frans ophalen. Senegal is een meer ontwikkeld land dan Gambia. Wat ik wel heb gehoord dat het in de steden beter is, dan op het platteland, dat op het platteland lang niet overal stromend water is (wat wel in Gambia het geval is). Na de tour zijn we verder noordelijk gereden naar de woestijn en hebben daar dromedaris gereden en hebben in een bedoeïenentent overnacht. In Senegal is veel zand en woestijn te vinden; Gambia is veel groener. Zondags zijn we via een andere weg teruggegaan en hebben we in Touba de grootste moskee van Senegal bezocht. Wij dames mochten (moesten!) ons bedekt kleden tijdens de rondleiding (en dat in 35 graden); in ieder geval hadden we wel toegang en hebben we veel gehoord over het bouwwerk van de moskee.

Het is zondagmorgen en ik ga zometeen m’n verslag plaatsen. De elektriciteit was weer eens uit, waardoor ik het kopje thee moest missen. Het is op de compound erg druk met werkers; in ons huis wordt nu het licht in het toilet gemaakt en voor ons huis is men bezig met de buitenkeuken. Misschien ga ik later op de dag even naar het strand, overdag vind ik het eigenlijk té warm.

Bu-nya / hartelijke groeten,
Mariama