Laatste weken in Gambia

De laatste weken zijn voorbijgevlogen, vooral toen het nieuwjaar was geweest. M’n eindonderzoek en de voorbereidingen voor de lessen in de Gambia college hielden me bezig. Tussen de voorbereidingen en de werkelijke lessen was het echt weer ‘op z’n Gambiaans’. Ik had met father Gomez afgesproken in de week vooraf de eerste les een overleg te hebben. Toen ik hem belde, bleek hij niet aanwezig te zijn i.v.m. een retraiteweek en hij zij me dat ik de volgende week maar moest terugbellen voor een nieuwe afspraak. Ik zag m’n eerste les helemaal in het water vallen vallen….wat te doen, want het was immers onderdeel van mijn stage hier. Ik heb dat geprobeerd met hem te bespreken maar hij was er niet open voor. Dit is wel onderdeel van de cultuur: dat een hogergeplaatste gewoon zegt (of commandeert wat ook nogal eens gebeurt)dat iets niet kan, dan is het voor die persoon af. Daar heb ik wel moeite mee. Er zat niet anders op dan de les te verschuiven naar de volgende vrijdag. Opnieuw heb ik voorbereid en ging ik naar de klas. Hij had nog aangegeven dat hij de studenten zou bellen. Ik kwam in de klas om 4 uur en tot half vijf was er niemand, zelfs father Gomez zelf niet! Om half 5 kwam er 1 en iets later nog één. Het was fijn dat Mirjam mee was, dat gaf nog iets vulling. Ik heb met hen een uurtje over de cultuur en presentie gesproken en ervaringen en vragen gewisseld, dat had ik als alternatief in m’n achterhoofd gehouden. Ik heb father Gomez gebeld maar die nam niet op…. Bleek dat hij een begrafenis had. In NL zouden we dan even afbellen, maar dat komt mensen hier niet op, dat is niet deel van hun cultuur. Dat blijft wennen. Omdat er in de afgelopen weken meerdere communicatiestoornissen waren, hebben we er maandag met Metsje over gesproken en het uitgesproken en dat was wel heel goed, want ik had anders over hem als stagebegeleider én priester wel een nare smaak overgehouden. Gisteren op ons eindfeestje was hij er ook en dat was fijn. Hij had een presentje meegenomen: alcoholvrije wijn met de toepasselijke naam ‘pure heaven’ en een mooie eindevaluatie. Prettig afgesloten zo.

Verder afgelopen week m’n interviews gedaan met moslim- en 3 christenvrouwen over hun kracht en kwetsbaarheid in relatie tot religie, traditie- en man-/vrouw verhoudingen. Bintou van het Women Bureau (sociaal werk) is erg geïnteresseerd in de uitkomst , m.n. van vrouwen die weinig of geen educatie hebben gehad. Daar moest ik er nog enkele van vinden voordat ik de interviews ging doen. Een andere moeilijkheid was dat ze vaak geen Engels spreken, waarvoor ik ook een vertaler had te vinden. Adama, een christelijke vrouw die ik van de kerk ken en veel bij haar thuis ben geweest, spreekt goed Engels en heeft me geholpen met vrouwen zoeken en de vertalingen te doen. Er worden hier wel 6 verschillende talen gesproken en dat is een beetje afhankelijk van de tribe(traditionele stam) waaruit iemand komt. Dat is hier best belangrijk. Inmiddels heb ik alle interviews gedaan én opgenomen op een bandje, die ik in Nederland verder ga uitwerken. Vorige week hebben we met z’n vieren (Mirjam, Sharon, Lisa en ik) het project ‘Positive Reinforcement’ uitgevoerd; een activiteitenochtend met de kinderen om d.m.v. samenwerken de kinderen positief te stimuleren. De maandag erop hadden we de ouderbijeenkomst, waarbij we de ervaringen van de activiteitenochtend van de kinderen deelden en meer ingingen op de theorie van familiesystemen. Om 4 uur begonnen we met wel 1 ouder en een uur later was de klas aardig gevuld met ouders, leraren en kinderen. De school wil graag verder met het project, dat klinkt positief. Ook geven we het project door naar de volgende groep die vanuit Windesheim hier komt.


Van meerdere mensen onder jullie had ik giften gekregen en ik had zelf gespaard om hier te besteden waar nodig. Ik heb dit gebruikt voor schriften, potloden, cadeautjes voor kinderen, een baal rijst, een gascooker die gestolen was van een pastorant, een kerstgift voor individuen en zeep/waspoeder/suiker voor patiënten in het healthcenter, een opknapbeurt van de kinderafdeling van het healthcenter in Brikama. Dat laatste hebben we vorige week gedaan. De afdeling was erg althans en Lisa’s wens (de student die daar stage heeft gelopen) was om dit op te knappen. Toen ik aangaf dat ik nog iets te besteden had, is ze gaan organiseren. Eerst is er een schoonmaakploeg geweest (het is er zo ‘schoon’ dat er kakkerlakken in de kastjes naast de bedden zitten en zelfs over de bedden lopen) en erna allerlei leuke tekeningen op de muur geschilderd, er zijn bedlakens gemaakt door een naaier en gordijnen. Al met al een hele metamorfose. Zaterdagmiddag is de afdeling opnieuw geopend. Het zag er echt fris uit. Alle gevers hartelijk dank! Ook mede namens mijn studentgenoten.

Vorige week hadden we de laatste intervisie met Metsje. Omdat het vooral ging om hoe we het hier ervaren hadden en wat we er straks thuis en in onze stageplaatsen eraan zouden kunnen hebben, begon de thuiskomst dichterbij te komen. Ik droomde ’s nachts zelf dat ik weer thuis was en dat er ijs lag en geschaatst werd….. Raar idee, wanneer het hier overdag nog over de 30 graden is. Vrijdag is onze terugvlucht. ‘t Weekend een beetje vrij en dan maandag gelijk weer naar school voor het volgend semester. Gelukkig hoef ik nog niet gelijk te werken bij GP en FORM, dan kan ik acclimatiseren en met het verslag en verwerking van het onderzoek bezig.

Ik wil jullie hartelijk danken voor alle reacties. Ik heb ze met veel plezier gelezen.

Tot horens, ziens, schrijfs in Nederland.
Mariama / Ingrid