De eerste week....

Hallo allen,

Begin van de afgelopen week zijn we z’n drieën van de campus naar een klein appartementje in de buurt verhuisd. Nu wonen we iets comfortabeler. Dit appartementje is recent gebouwd en zit in een klein ommuurd straatje met verschillende huizen/kamers waar enkele leraren en studenten wonen. Er wordt nog een gezamenlijke buitenkeuken gebouwd. Hier hebben we een douche en een goed werkend toilet. Het was heerlijk om een echte douche te nemen. Dat de elektriciteit ’s avonds uitvalt, schijnt hier aardig normaal te zijn; het gebeurt bijna dagelijks. We wennen er aan en zorgen dat we zaklampen en kaarsen bij de hand hebben. Er is nogal eens bezoek van kleine dieren daar. Zo mag ik op spinnenjacht gaan voor m’n 2 huisgenootjes. Ook ontdekten we een mierennest onder het niet betegelde deel bij de deur van één van de slaapkamers. Maar voor alles is een oplossing: we hebben kaarsenvet gebruikt om het gat te dichten.

Het wachten went ook bijna…. Vooral deze eerste week waren we afhankelijk van hoe de directeur van het Gambia college het programma invulde. Het wachten op hem zou bijna gewoon worden. Wel lastig voor ons, want daardoor doen we erg weinig. Vrijdag begin middag zouden we intervisie hebben. We hadden een afspraak om 2 uur en hij kwam niet opdagen. Om 4 uur trokken we ons eigen plan en zijn Brikama ingegaan om boodschappen te doen. Ook hebben we thee gedronken bij de familie van Mamadi (ook een student die deze week met ons optrekt). Hij en z’n familie wonen in 2 huizen dicht bij elkaar, samen met nog een om en tante. Hij heeft 4 zussen en 2 broers. Ook zijn er meerdere neefjes en nichtjes. De hele familie loopt hier door elkaar heen. Ze zijn erg gastvrij en nodigden ons uit op de thee ‘Attaya’ . Dit is groene thee met heeeeel veel suiker. Wanneer het trekt, gooit men de thee meerdere keren over van borrelglaasje op borrelglaasje om schuim op de thee te krijgen en het minder sterk te maken.

Deze week zijn we naar Njawarra geweest, een kleine gemeenschap aan de noordkant van de Gambia rivier om de stageplek voor de 2 technische medestudenten te bekijken. De reis duurde ongeveer 6 uur en we moesten met een veerpont de Gambiarivier oversteken. De oversteek vond ik een belevenis op zich. Er waren veel personenauto’s (oude Senegalese Renaults die je in Nederland al jaren niet meer ziet rijden) met soms wel een meter bepakking erboven op, veel vrachtwagens met vreselijk ongezonde uitlaatgassen en mannen en vrouwen die hun koopwaar wilden slijten aan ons en soms behoorlijk agressief waren. Zo lag er zomaar een lap stof op m’n schoot waar ik in het geheel niet om gevraagd had. Ik moest de verkooplui gewoon van me afschudden en heel duidelijk ‘nee’ zeggen. Ik vind het altijd weer interessant hoe mensen handelen en proberen hun koopwaar te verkopen. Doordat ik het interessant vind, trek ik vast de aandacht alsof ze iets aan me kunnen verkopen.

Het dorp Njawarra ligt erg achteraf en het is er erg primitief. Waar mogelijk proberen ze zelfvoorzienend te zijn, zoals het drogen van fruit voor ‘magere’ tijden. Het heeft een heel klein gezondheidscentrum waar mensen uit de hele omgeving komen. In de wijde omgeving is het vooral bekend omdat er hier kinderen geboren worden. De hoogzwangere vrouwen worden soms met paard en wagen gebracht en worden na de bevalling vrij gauw teruggestuurd naar hun eigen woonplaats. Ooit is er een ambulance geschonken door een stichting, maar deze staat stil, omdat er geen benzine meer was. Zo ook is er een cultureel centrum geweest, gesponsord door het Prins Claus Foundation, wat nu helemaal vervallen erbij ligt. Je kon zien dat het destijds iets moois is geweest en het toeristen kon trekken, maar het is niet onderhouden en er is naar buiten toe geen reclame gemaakt, waardoor toeristen niet weten van het dorp en het culturele centrum. M’n handen jeukten om er iets te gaan doen. Jammer van al die mooie initiatieven. Zo ook zouden m’n medestudenten een oliepers gaan maken voor hun project. Toen ze werden rondgeleid, bleek er al één te staan die al 2 jaar niet meer gebruikt werd.

Het was interessant om de andere stageplekken te bekijken en te weten waar m’n medestudenten komen te werken. Mijn gesprek met de priester deze week ging niet door, omdat hij geen tijd had. Dat wordt jammergenoeg (pas) maandag. Ik baalde er wel van, omdat ik maandag heel graag aan de slag had gewild. Dat is nu afwachten of het alleen een gesprek is of dat ik toch ook met de stage begin. Dit is ook ‘the Gambia’.

Zondagmorgen zijn we met Joseph(ook een student die met ons is opgetrokken deze week) naar de RK kerk geweest. We waren de enige blanken tussen de donkere kerkgangers. Iedereen zag er prachtig gekleed eruit. De dienst was mooi en er was een koortje dat begeleid werd met djembés, houten xylofonen en slagwerk. Prachtig om te luisteren, jammer om niet mee te kunnen zingen. De Rooms-katholieke dienst zag er ongeveer uit als in een Nederlandse RK dienst. Na de dienst waren we uitgenodigd bij Joseph thuis, die aan de rand van de stad en in het groen in een huisje woont, samen met z’n moeder en 4 broers, schoonzus en 2 kindjes. Ze hebben wat landbouwgrond en verkopen groente op de markt.

Zaterdag hebben we stof uitgezocht om Gabiaanse jurken te laten maken. Allereerst voor Tobaski, het offerfeest dat hier over anderhalve week plaatsvindt. Hiervoor zijn we uitgenodigd door de familie van Mamadi. Het is dan gebruikelijk om allemaal iets mee te nemen om te eten en in traditionele kleding te komen. We hebben eerst stofjes uitgezocht (5 meter voor € 2,50! En het maken kost € 5,-). Als het lukt, zal ik een foto sturen van mij/ons in deze kleding.

Ik geniet van alle gastvrijheid hier. Heel vaak wordt er ‘toebab’ geroepen, waar de buitenlanders mee aangeduid worden. Ook heel vaak worden we op straat aangesproken met ‘how are you?’. De eerste dagen was het leuk, maar langzamerhand word ik een beetje zat van steeds dezelfde vragen…

Hartelijke groet en tot een volgende keer.
Mariama (mijn nieuwe Gambiaanse naam)
Ingrid